Η επικείμενη διάλυση της Τουρκίας

Έχω αρχίσει, από πέρυσι να παρατηρώ τις διάφορες κινήσεις εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας συμπεριλαμβανόμενων των διαφόρων παραβιάσεων προκειμένου να καταλάβω τι ακριβώς γίνεται και ποιοι είναι οι στόχοι της γείτονος.
Εννοείται ότι όλο αυτό το διάστημα διάβασα διάφορα άρθρα από διάφορους δημοσιογράφους, τα οποία όμως μου φαινόταν ελλειπή. Τελικά νομίζω όμως ότι με αρκετή προσπάθεια, κατάφερα να αποκρυπτογραφήσω τα τεκταινόμενα και τώρα σας τα παρουσιάζω.
Ξεκινώντας από τα βασικά, οι ΗΠΑ έχουν υποβαθμίσει την αξία της Τουρκίας ως στρατηγικού σύμμαχου. Στην θέση της αναδεικνύεται το Κουρδιστάν, το οποίο ...



έχει πάρα πολλά στρατηγικά πλεονεκτήματα.
Αυτό δεν σημαίνει ότι οι ΗΠΑ έχουν απολέσει κάθε ενδιαφέρον για την Τουρκία, αλλά ότι έχει πάρει άλλη θέση στα σχέδια τους. Ο πρώτος στόχος τους είναι καθαρά η μετατροπή της χώρας αυτής σε μοχλό διάσπασης των χωρών της περιοχής, με απώτερη επιδίωξη έναν γενικό κατακερματισμό τους.
Για να συμβεί βέβαια αυτό, είναι απαραίτητο να μην μετατραπεί η χώρα αυτή σε ισλαμικό προτεκτοράτο. Κάτι που ήδη έχει συμβεί εν μέρει, και επομένως πρέπει να ανασχεθεί αυτή η πορεία πριν να είναι αργά. Ο ισλαμιστής, ακραίος μάλιστα, πρωθυπουργός Ερντογάν, είναι αυτός που φροντίζει για την δημιουργία ενός καθαρά θεοκρατικού κράτους.
Η εγγύηση του κοσμικού κράτους στην Τουρκία, ήταν και παραμένει ο στρατός. Ο οποίος βλέποντας την διολίσθηση προς τον ισλαμισμό, προσπαθεί να βρει τρόπο να ανασχέσει την πορεία αυτή, με οποιαδήποτε μέθοδο. Η προσπάθεια όμως μέσω Εργκένεκον δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα, μάλλον δε το αντίθετο συνέβη.
Η μοναδική επιλογή που απομένει είναι η πρόκληση πολέμου ή εσωτερικής αναταραχής, διότι ως γνωστόν τότε η εξουσία ουσιαστικά περνά στα χέρια του στρατού.
Στην πραγματικότητα λοιπόν ο Ερντογάν πέραν των διαφόρων παληκαρισμών που κάνει, δεν επιδιώκει πραγματικά τον πόλεμο, αλλά όποια οφέλη μπορεί να βγάλει μόνο με την απειλή του.
Εκείνοι που πραγματικά επιθυμούν τον πόλεμο είναι οι στρατηγοί.
Αυτό φάνηκε καθαρά φέτος τον Αύγουστο, όταν η κατάσταση έφυγε σχεδόν από τον έλεγχο στο Καστελόριζο, οπότε ο Ερντογάν “άδειασε” ουσιαστικά την χώρα του, δηλώνοντας ότι δεν τίθεται καμία αμφισβήτηση για το νησί αυτό. Την ίδια στιγμή οι στρατηγοί προσπαθούσαν να ρίξουν λάδι στην φωτιά, δηλώνοντας ακριβώς τα αντίθετα.
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή, προσπαθώντας να ερμηνεύσουμε τα γεγονότα με το σκεπτικό μου, για να δούμε αν ευσταθεί ή όχι.
Πέρυσι, άρχισαν οι συλλήψεις για την Εργκένεκον, οι οποίες γλύτωσαν προσωρινά την κυβέρνηση και τον Ερντογάν. Τον Ιανουάριο, όταν εκφράζονταν ανησυχίες από την στρατιωτική μας ηγεσία, λόγω των μακροχρόνιων Τουρκικών ασκήσεων για θερμό επεισόδιο, ξαφνικά έστειλαν οι Ρώσοι την ναυαρχίδα τους, το Κουζνέτσωφ, για κοινές ασκήσεις με τους Τούρκους, δεσμεύοντας ουσιαστικά τον Τουρκικό στόλο και ακυρώνοντας την άσκηση. Πιστεύω ότι ο λόγος που δεν διαμαρτυρήθηκε ο Ερντογάν είναι ότι εκείνες τις ημέρες συνελήφθησαν πολλά στελέχη της Εργκένεκον, τα οποία πρέπει να τα κατέδωσαν οι ρωσικές υπηρεσίες, με αποτέλεσμα να διαλυθεί ουσιαστικά η οργάνωση αυτή και να αποσοβηθεί κάθε κίνδυνος για την κυβέρνηση της Τουρκίας.
Σε εκείνο το σημείο πιστεύω ότι άλλαξε η ροή των γεγονότων και ο χρόνος πλέον μετρά αντίστροφα για την Τουρκία. Ο Ερντογάν πρέπει να βρήκε στοιχεία που εμπλέκουν τις ΗΠΑ μαζί με τους στρατιωτικούς στην προσπάθεια ανατροπής του και άρχισε πλέον μία πλήρως ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική, προσεταιριζόμενος την Ρωσία και επιδεικνύοντας μία μεγάλη κινητικότητα στην ευρύτερη περιοχή. Πιστεύω ότι ο στόχος του είναι πρώτα από όλα η ενίσχυση της παρουσίας της χώρας στην περιοχή και δεύτερον, αν και δεν θέλουν να το παραδεχτούν, η αναζήτηση συμμαχιών προκειμένου να καλυφθεί όπως και όσο είναι δυνατόν, η Τουρκία από μελλοντικούς κινδύνους.
Οι ΗΠΑ προσπάθησαν κατ΄ αρχάς να ηρεμήσουν τα πνεύματα, και μέσα σε αυτή την προσπάθεια εντάσσεται και η επίσκεψη Ομπάμα. Μυστικά όμως πρέπει να έχουν έλθει σε συμφωνία με τους στρατηγούς, η οποία προβλέπει ότι θα βοηθηθούν οι στρατηγοί στην κατάλυση του πολιτικού συστήματος, αλλά θα παραχωρήσουν ανεξαρτησία στους Κούρδους. Για να ανακόψουν δε τις διασπαστικές τάσεις που αναπόφευκτα θα δημιουργηθούν, θα κάνουν έναν πόλεμο με την Ελλάδα, ο οποίος θα φέρει ουσιαστικά την διαίρεση του Αιγαίου, και επομένως και τα έσοδα εκμετάλλευσης των πετρελαίων και των διάφορων άλλων πλουτοπαραγωγικών πηγών.
Επομένως οι Τούρκοι χάνουν το Κουρδιστάν, αλλά κερδίζουν το μισό Αιγαίο, επομένως ουσιαστικά είναι κερδισμένοι. Οι ΗΠΑ κερδίζουν περισσότερο, διότι δημιουργούν το ανεξάρτητο Κουρδιστάν, κάτοχο των κοιτασμάτων του Κιρκούκ, φόβητρο για την ευρύτερη περιοχή, καθόσον Κούρδοι υπάρχουν και στο Ιράν και στην Συρία, διαμελίζουν την Τουρκία και την Ελλάδα και βάζουν χέρι μέσω των Τούρκων στα κοιτάσματα του Αιγαίου.
Οι Κούρδοι κερδίζουν την πολυπόθητη ανεξαρτησία τους και ένα ισχυρό κράτος.
Οι μόνοι χαμένοι της υπόθεσης θα είναι, όπως ίσως μαντέψατε, οι Έλληνες. Οι οποίοι θα δουν την επικράτεια της χώρας τους να μειώνεται, το όποιο διεθνές κύρος να εξαφανίζεται και ουσιαστικά η χώρα μας θα γυρίσει τουλάχιστον 100 χρόνια πίσω.
Το σχέδιο ανατροπής του πολιτικού σκηνικού μπήκε σε ενέργεια με την πρόσφατη κήρυξη του κουρδικού κόμματος της Τουρκίας ως παράνομου, κάτι που θα δημιουργήσει εσωτερική αστάθεια και πιθανότατα με λίγη “βοήθεια”, όπως αυτή που δόθηκε υπό μορφή χρημάτων και οπλισμού σε κάποιους για να κτυπήσουν Κούρδους διαδηλωτές, θα φθάσει στα πρόθυρα εμφυλίου. Οπότε εκεί θα επέμβουν πυροσβεστικά οι στρατηγοί, και θα δρομολογηθούν οι περαιτέρω εξελίξεις.
Όταν λοιπόν συμβεί αυτό, πρέπει να είμαστε έτοιμοι για αρνητικές εξελίξεις για την χώρα μας.
Η πολιτική ηγεσία όμως δεν φαίνεται να προβαίνει σε κάποιες συμμαχίες ή κινήσεις για κάλυψη των νώτων μας. Η χώρα πάλι επαναπαύεται στην θεία δίκη και αποδεχόμαστε μοιρολατρικά την θέση μας, κάτι το οποίο είναι εξαιρετικά επικίνδυνο.
Κύριε Τζέφρυ, αναλάβετε πρωτοβουλίες σε όλα τα επίπεδα τώρα. Αύριο θα είναι πολύ αργά.
Ας μιλήσουμε