«Σκελετοί στην ντουλάπα» του κ. Σαμαρά

Το μετεκλογικό τραύμα της Ν.Δ. και ο ανταγωνισμός της με το ΛΑΟΣ σε ακροδεξιά βάση

Γράφει ο Γιάννης Βούλγαρης

ΚΑΘΕ ΧΩΡΑ ΠΟΡΕΥΕΤΑΙ ΕΧΟΝΤΑΣ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΕΙ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ ΚΑΙ ΤΗ ΣΧΕΣΗ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΣΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΕΡΙΟΔΟ. Η ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΕΛΛΑΔΑ ΕΧΕΙ ΦΙΛΟΤΕΧΝΗΣΕΙ ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΘΟΛΗ ΚΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΗ. ΕΝΑ ΚΟΛΑΖ ΕΙΚΟΝΩΝ, ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ ΜΙΑΣ ΚΑΤΑΚΕΡΜΑΤΙΣΜΕΝΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΠΟΥ ΑΔΥΝΑΤΕΙ ΝΑ ΒΡΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ

Στην αφετηρία της σύγχυσης βρίσκεται ασφαλώς η διάλυση που επήλθε με τη «νέα διακυβέρνηση». Σύγχυση όμως παράγεται και όταν κατασκευάζεις ψευδείς εικόνες του εαυτού σου. 
Η Ελλάδα κατασκεύασε μια ψευδή αριστερή εικόνα στο πρόσφατο παρελθόν και κινδυνεύει να κατασκευάσει μια ψευδή ακροδεξιά εικόνα σήμερα. Αξίζει να σημειωθεί ότι και οι δύο στιγμές συνδέονται με περιόδους κρίσης των... δύο κομμάτων εξουσίας. 
Η πρώτη αφορούσε το ΠΑΣΟΚ 2004-2007, τότε που δημιουργήθηκε η εντύπωση μιας δομικής κρίσης του κόμματος και του δικομματισμού, καθώς ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ εκτοξευόταν δημοσκοπικά στο 18%. 
Αντί αυτό να ερμηνευτεί σαν πολιτικό αίτημα μιας σύγχρονης προοδευτικής ατζέντας, θεωρήθηκε από τους ενδιαφερόμενους και όχι μόνο, σαν μια «αριστερή στροφή» της κοινωνίας προς τα ...παλαιοαριστερά στερεότυπα. Τα «δεκεμβριανά 2008» επισφράγισαν προσωρινά αυτή την εντύπωση, καθώς ο χώρος του ΣΥΡΙΖΑ και πολλοί «διαμορφωτές της κοινής γνώμης» παρερμήνευσαν το φαινόμενο, εκλαμβάνοντας για φάρμακο ό,τι στην πραγματικότητα ήταν σύμπτωμα της κοινωνικής αρρώστιας. 
Η αποτυχία της εκβιαστικής αναβίωσης των γεγονότων τον επόμενο Δεκέμβριο του 2009 έφερε τα πράγματα και τις ερμηνείες στις πραγματικές διαστάσεις. Μια κοινωνία σε κρίση, ενδημικές τάσεις ανομίας και κοινωνικής έκρηξης χωρίς πυξίδα, μια νεολαία κατ΄ εξοχήν θύμα της κρίσης και της γενικής σύγχυσης.

Νεοφασιστικά ήθη
Η δεύτερη κρίση αφορά τη Ν.Δ. 2008-2010 και έπεται συνέχεια. Ζαλισμένη από την παταγώδη κυβερνητική αποτυχία και την εκλογική συντριβή, αναζητά την ανάσταση με την «επιστροφή στις ρίζες», στις δεξιές ιδέες που εγκαταλείφθηκαν υποτίθεται στο όνομα του «μεσαίου χώρου». Ζήλωσε προφανώς τη «συνταγή Σαρκοζί», ο οποίος κινήθηκε στα δεξιά για να αφομοιώσει την Ακροδεξιά. Το γεγονός όμως ανησύχησε τα δαιμόνια που είχαν πλέον εγκατασταθεί σταθερά στο υπόγειο της «πολυκατοικίας». 
Το ΛΑΟΣ δηλαδή. Όσο η Ν.Δ. διεκδικούσε τον «μεσαίο χώρο», το ΛΑΟΣ μπορούσε να ντυθεί το κουστούμι της ευπρεπούς καθεστωτικής Δεξιάς που απλώς «δεν ντρεπόταν να λέει το όνομά της». Δεν χρειαζόταν τον δεξιό εξτρεμισμό, αλλά την καθησυχαστική «τσαχπινιά» του παραδοσιακού πολιτευτή Γ. Καρατζαφέρη. Η πραγματικότητα όμως ήταν διαφορετική, γιατί την ίδια περίοδο το ΛΑΟΣ ενσωμάτωνε πλήθος νεοφασιστικών στοιχείων και πρωτόγονων εκπροσώπων του ακροδεξιού «new age». Δίπλα στον Καρατζαφέρη, πρόβαλαν ο Πλεύρης, ο Γεωργιάδης, ο Βορίδης, ο Βελόπουλος και άλλοι εκπρόσωποι της μεταπολιτευτικής Ακροδεξιάς.

Τώρα όμως η κατάσταση άλλαξε, μαζί αλλάζει και η μουσική. Το ΛΑΟΣ υποχρεώνεται να επιτεθεί από τα δεξιά στη Ν.Δ. του κ. Σαμαρά. Αρχίζει έτσι να εκθέτει τον αυθεντικότερο εαυτόν του, καθώς το νεοφασιστικό ήθος ξεπηδάει μέσα από τις ρωγμές που ανοίγει στο «καθεστωτικό» του πρόσωπο ο ανταγωνισμός για τον δεξιό χώρο. Παράδειγμα, η επίθεση κατά της κ. Θ. Δραγώνα.
Ίσως η φιλελεύθερη και δημοκρατική κοινή γνώμη να μην έχει αντιληφθεί πλήρως την ακραιφνώς φασιστική νοοτροπία αυτής της επίθεσης. 
Η κ. Δραγώνα δεν κατηγορείται για κάτι που έκανε, αλλά για απόψεις που έχει υποστηρίξει. «Ψιλά γράμματα» για τους θιασώτες των αλήστου μνήμης «πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων». Και το εξωφρενικότερο, οι «αγανακτισμένοι πολίτες» δεν έχουν διαβάσει καν τις επιστημονικές θέσεις της, απλώς τις αναπαράγουν από μια διαστρέβλωσή τους που παρουσιάστηκε αρχικά σε κάποιο νεοφασιστικό εθνικιστικό μπλογκ! Όπως έχει τεκμηριωθεί πλήρως (με τελευταία κατατοπιστικότατη τρισέλιδη έρευνα στον «Ιό της Κυριακής» Ελευθεροτυπία, 10/1/2010), επίσημα πολιτικά πρόσωπα (Τραγάκης, Νικολόπουλος, Καρατζαφέρης μέσα στην ίδια τη Βουλή) αναμάσησαν τις παραχαράξεις των νεοφασιστών, σαν να μην τρέχει τίποτα! 
Υπάρχει κάτι ανησυχητικό σε όλα αυτά, που δεν είναι άλλο από την ταχεία διάβρωση του δημοκρατικού πνεύματος της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Θεωρείται πλέον φυσιολογικό και νομιμοποιημένο να διεκδικούν ρόλο τιμητή και κήνσορα για το περιεχόμενο της «εθνικής παιδείας» και τον «εθνικό χαρακτήρα» τής εκπαίδευσης χθεσινοί νεοφασίστες και ακραίοι εθνικιστές, ενδεδυμένοι πλέον την προβιά της «εθνικής ορθότητας». 
Την ίδια μάλιστα στιγμή που δηλητηριάζουν τη νεολαία και την εθνική κουλτούρα με απίθανα υποπροϊόντα τα οποία πουλάνε στα «κανάλια» τους (μην το υποτιμάτε: ακόμα και φοιτητές αδυνατούν να διακρίνουν την επιστημονική εργασία από την «κάφρικη» παραφιλολογία).

Ακροδεξιό τρίπτυχο
Άλλο σύμπτωμα δηλητηρίασης του δημόσιου λόγου εξαιτίας του ανταγωνισμού Ν. Δ.ΛΑΟΣ, είναι η τροπή που παίρνει η συζήτηση για την απόδοση ιθαγένειας σε μετανάστες. Το γεγονός έδωσε αφορμή στο ΛΑΟΣ να αρχίσει άλλη μια πολιτική- πολιτισμική καμπάνια και στην ηγεσία Σαμαρά να προστρέξει μπας και χάσει. Το ΛΑΟΣ ακολουθεί κατά γράμμα το τρίπτυχο που περιέχεται στο «εγχειρίδιο» των σύγχρονων ακροδεξιών κομμάτων: ακραίος εθνικισμός- καλλιέργεια του αισθήματος ανασφάλειας που δημιουργεί το μεταναστευτικό ζήτημα- λαϊκιστικός καταγγελτικός λόγος κατά των «εκσυγχρονιστικών ελίτ που δεν καταλαβαίνουν τον λαουτζίκο». 
Το τρίπτυχο γίνεται πιο αποτελεσματικό όταν οι αντίπαλοί του το αντιμετωπίζουν απερίσκεπτα. Είτε λόγω ενός αφελούς και εκ του ασφαλούς «ανθρωπισμού» που υιοθετείται εύκολα στα μεσαία μορφωμένα στρώματα αλλά όχι στα λαϊκά που συμβιώνουν με τον μετανάστη. 
Είτε ενός ανερμάτιστου αριστερισμού που θεωρεί τους μετανάστες το νέο επαναστατικό προλεταριάτο που θα αντικαταστήσει τη «συμβιβασμένη» και αριθμητικά αποδεκατισμένη εθνική εργατική τάξη. Κλασικό παράδειγμα η Γαλλία, όπου αυτή η αντιπαράθεση ενίσχυσε αρχικά τον λεπενισμό και ύστερα τον «σαρκοζισμό».